ییام هیئت تحریریه سامان نو به مراسم یادمان بهزاد کاظمی در لندن
اندیشه نشریه ای پژوهشی- سوسیالیستی از مدت ها پیش از انتشار نخستین شماره سامان نو در ذهن بهزاد شکل گرفته بود. او یک سال تمام برای تدارک انتشار نشریه وقت و نیرو گذاشت. دخالت نظری در تحولات اجتماعی در ایران که برامد جنبش کارگری و حضور نسل جدیدی از جوانان رادیکال سوسیالیست، بستر آن را فراهم اورده بود، از اصلی ترین دغدغه های بهزاد بود. مداخله¬ نظری آن گونه که در نخستین پیشگفتار سامان نو آمده است، می بایست " برخاسته از دستاوردها و سنت¬های گوناگون سازمان¬های چپ، و متکی بر پژوهش، دانش و کنش فعالان سوسیالیست از منظر تاریخی – طبقاتی باشد".
ایجاد تریبونی برای محققان و مترجمان واندیشه ورزان سوسیالیست در داخل که از عرصه عمومی چاپ و نشر دور نگه داشته شده بودند، انسجام بخشیدن به پژوهش های از هم گسسته و ایجاد پایگاه نظر یقابل اتکا برای نسل جدید از سوسیالیست ها و انعکاس آخرین دست آوردها و نظریه های مطرح در جنبش بین المللی سوسیالیستی، از همان آغاز بخشی از وظایفی بود که سامان نو در برابر خود قرار داد. سامان نو همچون رسانه اینترنتی و نشریه ای الکترونیک تلاش کرده است که با غلبه بر محدودیت های همیشگی مکانی، زمانی و مالی در این راه بکوشد و به سهم خود پیوند کمابیش گسسته فعالان داخل و خارج را انسجام ببخشد. هدف دیگر سامان نو نقد مفاهیم و تجربه های انواع سوسیالیسم اصلاح طلبانه، سوسیالیسم نخبه گرا و سوسیالیسم جانشین گرا و در مقابل، بستر سازی برای جنبش سوسیالیسم از پایین بوده است؛ سوسیالیسمی که بر کنش خود رهایی رها شوندگان استوار است.
نخستین شماره سامان نو در اکتبر 2006 انتشار یافت و در هر شماره پر بار تر شد . سیزدهمین و چهاردهمین شماره آن بطور همزمان در آوریل 2011 در زمانی که بهزاد در بیمارستان بستری بود، منتشر شد.
برخی از همکاران سامان نو بیش از پنجاه سال سابقه فعالیت در طیف چپ ایران دارند و برخی دیگر جوانانی هستند که طی تحولات پس از دوم خرداد 1376 به سوسیالیسم گرویدند. بهزاد از بازگویی این نکته به وجد می آمد. بهزاد با پیگیری مثال زدنی خود، علاوه بر ارتباط و جلب همکاری نویسندگان، پژوهش گران، مترجمان و فعالین ایرانی تعدادی از پژوهشگران و نویسندگان سرشناس سوسیالیست در سایر کشورها را نیز به همکاری با سامان نو متقاعد کرده بود. بهزاد رفقای جوان را به همکاری با نشریه دعوت می کرد و از پیوستن انها به جمع همکاران به وجد می آمد. ابهام در استراتژی سوسیالیستی و فقدان درک و دیدگاه روشن از جنبش خودرهائی طبقه کارگر را همواره خاطر نشان می کرد و یکی از مهم ترین وجوه پژوهشی سامان نو را "واکاوی و کنکاش درباره مفهوم تاریخی و طبقاتی بحران رهبری پرولتاریا و تلاش برای بستر سازی سوسیالیسم از پایین " می دانست.
سامان نو نه از آن بهزاد که متعلق به جنبش سوسیالیستی ایران است. اما بی شک بهزاد معمار آن بود. بدون ابتکار، پیگیری و پشتکار او سامان نو نه هستی می یافت و نه ادامه پیدا می کرد. با این حال او در کار مشترک حق ویژه ای را طلب نمی کرد. برعکس، به رغم بیماری و مشغله های زندگی و کاری، فکر کمک به تداوم و پر بار شدن سامان نو جزیی از زندگی اش بود و تا آخرین روزها با جدیتی که کمتر در کس دیگری سراغ داریم، در این راه کوشید. هر پیشنهادی را با آغوش باز می پذیرفت. او عضو تحریریه بود اما در کنار آن وظایف دیگری را هم به ناگزیر اما با بردباری به عهده می گرفت: تایپ می کرد، ویرایش می کرد، پژوهش می کرد، به رفقا مشاوره می داد وبا ذوق مثال زدنی آخرین مرحله صفحه بندی را نیز از نظر دور نمی داشت. پیشگفتار ارزنده شماره آخر، که ان را نیز مانند اکثر پیش گفتار های نشریه، بهزاد با وسواس و پیگیری های بسیار و با در نظر گرفتن نقطه نظرات همکاران نوشت، واپسین نوشته او است .
تصمیم ها در سامان نو جمعی بود، وظایف تقسیم می شد، اما همیشه این او بود که بار بدقولی ها و محدودیت های دیگران را به دوش می کشید. نظر هیچ کس حتا جوانی نوآمده را نادیده نمی گرفت. ایمیل هایی که هربار به سامان نو می رسید و حاکی از استقبال خوانندگان از نشریه بود، او را به شوق می آورد و فزونی شمار خوانندگان سایت سامان نو، هیجان زده اش می کرد و ان را دست اورد بزرگی می شمرد.
بهزاد سامان نو را مسیری طولانی و راه پر از تندپیچ می دانست و باور داشت که راه میان بری وجود ندارد و ساختن راباید امروز آغاز کرد.
خاموشی بهزاد برای همه ما و برای سامان نو، زیانی است بزرگ. او سامان نو را با خود تداعی نمی کرد، اما تصور سامان نو بدون بهزاد هیچگاه برایمان میسر نبوده است. یاد سرخش در سامان نو و در جان ما باقی خواهد ماند.
هیئت تحریریه سامان نو
16 فوریه 2011
اندیشه نشریه ای پژوهشی- سوسیالیستی از مدت ها پیش از انتشار نخستین شماره سامان نو در ذهن بهزاد شکل گرفته بود. او یک سال تمام برای تدارک انتشار نشریه وقت و نیرو گذاشت. دخالت نظری در تحولات اجتماعی در ایران که برامد جنبش کارگری و حضور نسل جدیدی از جوانان رادیکال سوسیالیست، بستر آن را فراهم اورده بود، از اصلی ترین دغدغه های بهزاد بود. مداخله¬ نظری آن گونه که در نخستین پیشگفتار سامان نو آمده است، می بایست " برخاسته از دستاوردها و سنت¬های گوناگون سازمان¬های چپ، و متکی بر پژوهش، دانش و کنش فعالان سوسیالیست از منظر تاریخی – طبقاتی باشد".
ایجاد تریبونی برای محققان و مترجمان واندیشه ورزان سوسیالیست در داخل که از عرصه عمومی چاپ و نشر دور نگه داشته شده بودند، انسجام بخشیدن به پژوهش های از هم گسسته و ایجاد پایگاه نظر یقابل اتکا برای نسل جدید از سوسیالیست ها و انعکاس آخرین دست آوردها و نظریه های مطرح در جنبش بین المللی سوسیالیستی، از همان آغاز بخشی از وظایفی بود که سامان نو در برابر خود قرار داد. سامان نو همچون رسانه اینترنتی و نشریه ای الکترونیک تلاش کرده است که با غلبه بر محدودیت های همیشگی مکانی، زمانی و مالی در این راه بکوشد و به سهم خود پیوند کمابیش گسسته فعالان داخل و خارج را انسجام ببخشد. هدف دیگر سامان نو نقد مفاهیم و تجربه های انواع سوسیالیسم اصلاح طلبانه، سوسیالیسم نخبه گرا و سوسیالیسم جانشین گرا و در مقابل، بستر سازی برای جنبش سوسیالیسم از پایین بوده است؛ سوسیالیسمی که بر کنش خود رهایی رها شوندگان استوار است.
نخستین شماره سامان نو در اکتبر 2006 انتشار یافت و در هر شماره پر بار تر شد . سیزدهمین و چهاردهمین شماره آن بطور همزمان در آوریل 2011 در زمانی که بهزاد در بیمارستان بستری بود، منتشر شد.
برخی از همکاران سامان نو بیش از پنجاه سال سابقه فعالیت در طیف چپ ایران دارند و برخی دیگر جوانانی هستند که طی تحولات پس از دوم خرداد 1376 به سوسیالیسم گرویدند. بهزاد از بازگویی این نکته به وجد می آمد. بهزاد با پیگیری مثال زدنی خود، علاوه بر ارتباط و جلب همکاری نویسندگان، پژوهش گران، مترجمان و فعالین ایرانی تعدادی از پژوهشگران و نویسندگان سرشناس سوسیالیست در سایر کشورها را نیز به همکاری با سامان نو متقاعد کرده بود. بهزاد رفقای جوان را به همکاری با نشریه دعوت می کرد و از پیوستن انها به جمع همکاران به وجد می آمد. ابهام در استراتژی سوسیالیستی و فقدان درک و دیدگاه روشن از جنبش خودرهائی طبقه کارگر را همواره خاطر نشان می کرد و یکی از مهم ترین وجوه پژوهشی سامان نو را "واکاوی و کنکاش درباره مفهوم تاریخی و طبقاتی بحران رهبری پرولتاریا و تلاش برای بستر سازی سوسیالیسم از پایین " می دانست.
سامان نو نه از آن بهزاد که متعلق به جنبش سوسیالیستی ایران است. اما بی شک بهزاد معمار آن بود. بدون ابتکار، پیگیری و پشتکار او سامان نو نه هستی می یافت و نه ادامه پیدا می کرد. با این حال او در کار مشترک حق ویژه ای را طلب نمی کرد. برعکس، به رغم بیماری و مشغله های زندگی و کاری، فکر کمک به تداوم و پر بار شدن سامان نو جزیی از زندگی اش بود و تا آخرین روزها با جدیتی که کمتر در کس دیگری سراغ داریم، در این راه کوشید. هر پیشنهادی را با آغوش باز می پذیرفت. او عضو تحریریه بود اما در کنار آن وظایف دیگری را هم به ناگزیر اما با بردباری به عهده می گرفت: تایپ می کرد، ویرایش می کرد، پژوهش می کرد، به رفقا مشاوره می داد وبا ذوق مثال زدنی آخرین مرحله صفحه بندی را نیز از نظر دور نمی داشت. پیشگفتار ارزنده شماره آخر، که ان را نیز مانند اکثر پیش گفتار های نشریه، بهزاد با وسواس و پیگیری های بسیار و با در نظر گرفتن نقطه نظرات همکاران نوشت، واپسین نوشته او است .
تصمیم ها در سامان نو جمعی بود، وظایف تقسیم می شد، اما همیشه این او بود که بار بدقولی ها و محدودیت های دیگران را به دوش می کشید. نظر هیچ کس حتا جوانی نوآمده را نادیده نمی گرفت. ایمیل هایی که هربار به سامان نو می رسید و حاکی از استقبال خوانندگان از نشریه بود، او را به شوق می آورد و فزونی شمار خوانندگان سایت سامان نو، هیجان زده اش می کرد و ان را دست اورد بزرگی می شمرد.
بهزاد سامان نو را مسیری طولانی و راه پر از تندپیچ می دانست و باور داشت که راه میان بری وجود ندارد و ساختن راباید امروز آغاز کرد.
خاموشی بهزاد برای همه ما و برای سامان نو، زیانی است بزرگ. او سامان نو را با خود تداعی نمی کرد، اما تصور سامان نو بدون بهزاد هیچگاه برایمان میسر نبوده است. یاد سرخش در سامان نو و در جان ما باقی خواهد ماند.
هیئت تحریریه سامان نو
16 فوریه 2011
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
لطفا پیغام خود را اینجا بنویسید